Röportajda yıldız oyuncu Avrupa basketboluna, meslek gelişimine, Saras Jasikevicius’a, Stephen Curry’e ve Avrupa taraftarlarına dair pek çok kıymetli açıklamada bulundu.
-Öncelikle burada bizimle olduğun için teşekkür ederim. Bir defasında medyanın ve taraftarların seni ‘görmezden gelmesinin’ daha güzel olduğunu, bu sayede işini daha uygun yapabildiğini söylemiştin. Sence (geçen sene) attığın 50 sayı ve EuroLeague’in en düzgün beşine seçilmen, seni rakipler için daha net bir gaye haline getirdi mi?
“Sanmıyorum. Tahminen olabilir lakin dediğin üzere kendi bakış açıma ve motivasyon kaynağıma nazaran attığım 50 sayıdan sonra ‘hangi kadroya karşı attığıma’ dair kimi konuşmalar vardı. Münasebetiyle motivasyonumu bu noktaya gerçek çevirdim. Yani daha çok ‘evet, bu oldu ancak kime karşı oldu?’ üzereydi. Bu formda kendimi motive etmeye çalıştım. Hasebiyle rakipler hakkında endişelenmek yerine yapabildiğim şeylere daha çok odaklandım. Rakipler hakkında endişelenirsen daha âlâ olabilmek ve daha çok çalışabilmek ismine sana lazım olan enerjiyi kaybedersin.”
50 SAYI ATMAK
-O moda girebilmek ve bir maçta 50 sayı atabilmek nasıldı?
“Çocukluğumdan bu yana basketbol oynarken kendimi en çok ‘çocuk gibi’ hissettiğim an o andı. Dürüst olmak gerekirse kendimi yalnızca etrafta koşuşturuyor ve şut atıyormuş üzere hissediyordum, bunu yaparken eğleniyordum. Rekora yaklaştıkça rakip topu almayacağımdan emin olmak için beni iki şahısla savunmaya başladı. Hasebiyle o andan itibaren ‘topu nasıl alacağım?’ diye düşünmeye başladım. Oynadığım en zevkli, en eğlenceli ve en saf basketbol maçıydı.”
-Sasha Vezenkov’a 45 sayılık performansına dair attığın bir bildiriden bahsetmiştin. Hatta ‘bence rekoru kırmak için çabalamalıydı’ demiştin. Vezenkov’un performansı sırasında nasıl hissettin?
“Aslında o gün müsaade günümüzdü ve seyahat ediyordum. Tahminen duymuşsundur, müsaade günlerimde seyahat etmeyi ve farklı ülkeleri gezmeyi seviyorum. O gün Lübnan, Beyrut’taydım. Bir arkadaşımı ziyaret etmiştim ve etrafta dolaşıyordum. O sıralarda bir bakkaldaydım. Orada çok güzel bir cips markası var ve o markayı yalnızca Beyrut’ta bulabildim. Münasebetiyle o sıralarda bir bakkaldaydım ve cips arıyordum. Sonra arkadaşım Nate bana ileti attı ve ‘Nigel, inanılmaz bir şeyi kaçırdın. Sasha 45 attı’ dedi. O an ‘vay be’ dedim ve neler olup bittiğini anlamak için Twitter’a girdim. Twitter’a bakarken beşerler bana ileti atmaya başladı. Hatta Calathes de ileti atıp ‘rekorun şimdilik güvende’ üzere bir şey yazdı. Doğal Sasha’nın büyük bir hayranıyım. EuroLeague’in performans görüntüsünü yüklemesi için sabırsızlanıyorum, bu sayede nasıl yaptığını görebilirim. Doğal bunu yalnızca üç driplingle yapmış olması çok daha etkileyici kılıyor. Dürüst olmak gerekirse yaptığı şey inanılmaz. Onu o maçtaki performansı nedeniyle bir defa daha kutlarım.”
-Sence bu çeşit kişisel muvaffakiyetler NBA üzere EuroLeague’in de ‘oyuncuların ligi’ haline gelmeye başladığının bir ispatı mı? Yoksa hala koçların bariz formda bir müdahalesi gerekli mi?
“Hayır, bence muhakkak ‘oyuncuların ligi’ değil. EuroLeague hala koçların ve kulüplerin ligi. Alışılmış bunun daha âlâ yahut daha makûs olduğunu söylemek bana düşmez lakin bu soruya verebileceğim karşılık EuroLeague’in koçların ve oyuncuların ligi olduğu olur. Kulüplerin olabildiğince geçmiş yıllara dayanan tarihleri var. Ayrıyeten oyuncular çok sık grup değiştiriyorlar, bir oyuncunun bir ekipte birden fazla yıl kaldığını ender görüyorsunuz. Maçlara gittiğinizde koç alana çıktığında tüm salonun nasıl reaksiyon verdiğini görüyorsunuz, bu türlü şeyler NBA’de olmuyor. Muhtemelen koçun alana çıktığını fark etmiyorsunuz bile. Olağan vakit içerisinde işler değişebiliyor, hasebiyle tahminen EuroLeague de bir gün oyuncuların ligi olur. Bence bu işin en yeterli yolu bu. Sonuçta taraftarlar oyuncuları izlemek için maça geliyorlar, siz oyuncularla röportaj yapıyorsunuz. Taraftarlar oyuncuların formasını giyiyorlar. Münasebetiyle kulağa mantıklı geliyor.”
-Kurgudan nefret ettiğini her seferinde net halde belirtiyorsun. Pekala sence ‘EuroLeague, NBA’den daha güzel ve daha rekabetçi’ kelamı bir kurgu mu yoksa gerçek mi?
“Açıkçası bu türlü sorulardan nefret ediyorum. Bence bu tıp sorular, insanların düşündüğünün bilakis EuroLeague’e pek yardımcı olmuyor. Bence beşerler ve siz, iki ligde oynanan oyunun birbirinden büsbütün farklı olduğunu anlayabilecek kadar akıllısınız. Oynanan basketbol büsbütün farklı. Dolayısıyla iki lig birbiriyle bu formda kıyaslandığında bunun EuroLeague’in kendi başına ayakta durmasını ve ‘bizim eserimiz ve yaptığımız iş bu, biz yaptığımız işle gurur duyuyoruz’ demesini zorlaştırdığını düşünüyorum. Bunu her seferinde söylüyorum, EuroLeague’de 1-2 kuralı değiştirirseniz oyun (NBA ile) tıpkı gözükür. Mesela üç saniye kuralından kurtulup üçlük çizgisini uzaklaştırırsak oynanan oyun birebir aynı olur. Bu iki kural, EuroLeague’in şu an gördüğümüz üzere oynanmasını sağlıyor. Münasebetiyle saha daha büyük olursa ve üç saniye kuralı kaldırılırsa alanlar açılır, bu sayede tempo artar. Böylece NBA’de gördüğümüz basketbolu burada da görmüş oluruz. Bu iki kuralla birlikte EuroLeague’in ‘bizim sahip olduğumuz eser bu’ diyebilmesi daha yeterli. Elbette NBA’deki her oyuncu EuroLeague’deki oyunculardan daha yeterli değil fakat sanırım dünyanın en güzellerinin NBA’de oldukları konusunda hemfikirizdir. Tekrar de hala EuroLeague’de çok lakin çok yetenekli bir oyuncu kümesine sahibiz. Bu oyuncular mutlaka çok rekabetçiler. Bununla yalnızca oyuncular değil, koçlar ve en kıymetlisi maçlara gelip ölesiye tezahürat yapan taraftarlar da gurur duyabilirler.”
-Bu soruyu sordum zira yazın ABD Ulusal Kadrosu ile antrenmanlara çıkman hakkında ‘basketbolun sevincini tekrar keşfettim, Avrupa basketbolunda sevince yer yok’ demiştin.
“Kesinlikle. O devir hayatımda en keyifli olduğum periyottu. Daha evvel hiç o kadar keyifli olmamıştım. Daha evvel hiç geceleri bu kadar çok uyanık kalıp sabahları bu kadar çabuk uyanmamıştım. Bu sayede orada geçirdiğim günlerden olabildiğince keyif almaya çalışıyordum. Hayatımın en memnun vakitleriydi. Alışılmış uzun vakittir Avrupa’dayım, sen de milyon tane maç izlemişsindir. Koçları görüyorsun, bir şey olduğunda, rakip sayı attığında koç ‘neden sayı attılar?’ diye bağırmaya başlıyor. Atakta kusur yaptığında koç dönüp ‘neden top kaybı yaptın?’ diye bağırıyor, birebir vakitte bençe de bağırıyor ki oyuna girdiğin vakit birebir yanılgıyı yapmayasın. Hasebiyle maç boyunca daima bir gerginlik hakim. Gülmek ve keyif almak üzere şeyler için vakit yok. Her şey çok ağır, bir kusur yaptığın vakit güya kadroya maçı kaybettirmişsin üzere gözüküyor. 40 dakikalık bir EuroLeague maçında gülmeye, kutlamaya yer yok. Steph (Curry) şut soktuğunda ise tüm bençin kutlamaya başladığını görüyorsun. Sen de gülüyorsun zira o an izlediğin şeyden keyif alıyorsun. Avrupa’da ise kültür bu biçimde değil. Bunun âlâ ya da makus olduğunu söylemiyorum, yalnızca gerçek bu formda. Burası daha farklı. Münasebetiyle orada neşeyi bulduğumda ‘basketbol oynarken gülümseyebiliyorum, bu iyiymiş’ üzere olmuştum.”
-Steph Curry ile olan iki saatlik sohbetinden neler hatırlıyorsun? Ayrıyeten Kevin Durant ‘yeteneklerinin NBA’e ilişkin olduğunu’ söylediğinde nasıl hissettin?
“(Steph ile) olan sohbetimiz son derece gerçeküstüydü. Hayatımın son birkaç yılında ‘anda kalma ve anı yaşama’ konusunda düzgün bir iş çıkarmaya çalıştım. Eminim biliyorsundur ki okumayı ve öğrenmeyi çok seviyorum. Öğrendiğim şeylerden biri de anda kalmanın tek yolunun ‘nefes almak’ olduğu. Bunu Thich Nhat Hanh’ın şu an okuduğum ‘Peace Is Every Step’ kitabından öğrendim. Münasebetiyle yalnızca şuurlu olarak nefes almanız gerekiyor, bunu yaptığınızda anda kalabiliyorsunuz. O an Steph’in karşısında otururken, ona bakıp bana söylediklerini dinlerken içimden ‘yok artık, çocuklar buna inanmayacak!’ diye düşündüm. Nitekim de inanmadılar, o an ‘kimse Steph’in karşıma oturup bana vakit ayırdığına ve sorduğum her soruyu cevapladığına inanmayacak’ diye düşündüm. Ona ‘neler yapıyorsun, uyumak için neler yapıyorsun, toparlanmak için neler yapıyorsun, neler yiyorsun, hangi vitaminleri kullanıyorsun, yaz periyodunda nasıl egzersiz yapıyorsun, yorgun olduğunda neler yapıyorsun?’ diye sordum. O ise yalnızca karşıma oturup soruları cevapladı. O an elimde bir not defteri ve kalem vardı, ona ‘söylediklerini not alacağım’ dedim. O ise ‘gerek yok, ben yazarım’ dedi ve not defterini alıp yazmaya başladı. Muhtemelen tarihin en uygun oyun kurucusunun ve tarihin en yeterli şutörünün karşıma oturup bana cana yakın davranması, hayatım boyunca unutmayacağım bir tecrübe oldu. Kevin ise eşsiz bir oyuncu, tarihin en yeterli skorerlerinden biri. Tarihin en güzel oyuncularından biri. Bu türlü birinin beni ve yeteneğimi görmesi… Aslında bu olmadan evvel Las Vegas’ta da konuşmuştuk, 50 sayı attığım maçı görmüş. Bana gelip ‘yaptığın şey iyiydi’ dedi. O an ‘bunu gördün mü?’ üzere oldum. Onun üzere oyuncuların EuroLeague’i görmediklerini düşünüyordum. O ise gelip ‘yaptığın şey iyiydi’ dedi. Bunu duyunca ‘vay, Kevin Durant bile fark edip bu türlü bir şey diyorsa güzel bir iş yapmış olmalıyım’ diye düşündüm.”
-Sence Amerikalılar için Avrupa’ya gelmek NBA hayali yolunda bir başarısızlık mı? Sence Amerikalı oyuncuların aklında bu türlü bir şey var mı?
“Evet, mutlaka. Doğal herkes için geçerli değil ancak diyelim ki koleje gidiyorsunuz ve yeterli, hatta en yeterli kolej oyuncularından biri haline geliyorsunuz. Tıpkı bir vakitler benim olduğum üzere. Hasebiyle fikriniz ve hayaliniz çocukken izlediğiniz lig olan NBA’de oynamak oluyor. Bunu yapamayıp Amerika’nın dışında oynamak durumunda kaldığınızda ise ‘fırsatı kaçırmış’ yahut ‘hedefinize ulaşamamış’ üzere hissediyorsunuz. Natürel bu durum her oyuncuyu farklı etkiliyor. Kimileri makûs, kimileri ise düzgün karşılıyor. Bense gittiğim her ekipte ve her kültürde yer almak için elimden gelenin en güzelini yapmaya çalıştım. Kendimi insanların ve kültürün ortasına dahil edebilmek için elimden gelenin en uygununu yapmaya çalıştım. Oynadığım her yerin lisanını öğrenmeye çalıştım, münasebetiyle anda olmak için elimden gelenin en güzelini yapmaya çalıştım. Yaşadığım şeylerin seyahatimin bir modülü olduğunu anladım. Doğal herkesin seyahati ve öyküsü farklıdır.”
-Kolej yıllarından bu yana, tahminen de 2015’te oynadığın NCAA finalinden bu yana oyununun hangi istikamette değiştiğini düşünüyorsun?
“Açıkçası şu an o zamanlardaki halimle yakından uzaktan alakam yok. Dürüst olmak gerekirse en büyük değişiklik… Wisconsin’de oynadığımız bariz bir basketbol formu vardı, yavaş ve metodik bir stile sahiptik. Bu şekilden uzaklaşabilmek benim için en öğretici şeylerden biriydi. Doğal o sistemde dört sene geçirdim, nasıl oynadığımız ve işlerin nasıl ilerleyeceği belirliydi. O vakitler hayatımda oynadığım en yüksek düzey orasıydı, ayrıyeten kazanmıştık. Münasebetiyle aklımdan ‘kazandık, demek ki bu usul işe yarıyor ve bu biçimde devam etmek gerekiyor’ diye geçiriyordum. Oradan çıktığınızda ise profesyonel basketbolda işler bu türlü yürümüyor, basketbolu profesyonel seviyede o halde oynayamıyorsunuz. Münasebetiyle oradan çıkmak benim için öğreticiydi. Natürel yaşlandıkça marifetlerim ve yeteneklerim daha uyguna gitti. Daha çok şey öğrendim, daha çok beşerle konuştum. Oyun benim için o kadar yavaşladı ki bazen alandayken kendimi ‘ağır çekimde oynuyormuş’ üzere hissettim. Hatta egzersizlerde şöyle yapıyorum, maç öncesi çalışmalarımı izlediysen görmüşsündür. Salona erken gidiyorum ve adımlama çalışmalarımı ağır çekimde yapıyorum. Bu sayede oynadığımda da bu halde hissediyorum. Denetim daima bende ve şoför koltuğunda ben varım üzere hissediyorum. Münasebetiyle şu anki halim, o zamanki Nigel’a nazaran tanınmaz halde.”
“ARTIK DAHA AZ KARIŞIYOR”
-(Zalgiris maçından sonra) Bir koçtan duyulabilecek en güçlü sözün ‘yumuşak’ olduğunu söyledin. Koç Jasikevicius yakın vakit evvel sana ve grup arkadaşlarına karşı bu kelimeyi kullandı. Pekala sence koç Saras’ta Fenerbahçe’de Barcelona günlerine nazaran neler değişti?
“Bence artık işlere daha az karışıyor. Bence artık oyunculara daha çok güveniyor, oyunculara oynamalarına daha çok müsaade veriyor. Kurallar ve istediği şeyler konusunda eskisi kadar katı değil. Daima dediğim üzere bence bu tarafı, zekasının ve oyunculuk günlerindeki yeteneklerinin bir laneti. Münasebetiyle koç olduğunda ‘yapılacak yanlışsız şeyi biliyorum zira çok akıllıyım ve ayrıyeten oyuncuyken yanlışsız şeyleri yapıyordum zira çok iyiydim’ üzereydi. Bazen koçluk yaparken bir şeyi izliyor ve… Bunu geçen gün egzersizde Devon’a da söyledim, pick and roll oynayan bir oyuncuya bir şeyi hakikat yapmadığı için bağırıyordu. O an ‘Devon, bu adam EuroLeague tarihinin en yeterli oyun kurucularından biri. Şu an bağırıyor zira biri pick and roll’da onun yapabileceği bir şeyi yapmıyor’ dedim. Şu an ‘tamam, tahminen de biraz geri adım atmalıyım’ diye düşünmeye başladığını hissediyorum. Zalgiris ve Barcelona günlerine kıyasla çok daha sakin. Bu durum, bence bir insan ve koç olarak öğrenebilmesi ve gelişebilmesi ismine onun için bir lütuf.”
SARAS İLE ITOUDIS FARKI
-Saras ve koç Itoudis ortasında ne üzere farklılıklar var?
“Aslında birebir koç ağacından geliyorlar, ikisi de Obradovic ile çalıştılar. Itoudis onunla koçluk yaptı, Saras ise oyuncusuydu. Münasebetiyle ortalarında birçok benzerlik var. Yeniden de ortalarında şöyle ufak bir fark var, Itoudis hamlede özgürlük tanımaya daha yatkındı. Saras ise daha çok ‘sistemimiz bu, sistemin içerisinde oynayın’ üzere. Bu türlü olunca sistemin içinde gelişiyorsunuz. Görebildiğim en büyük farklılık bu.”
-Avrupa’da taraftarların tutkusu ile taraftarların atletleri bir makine olarak görmesi ve kazanmayı bir mecburilik olarak görmesi ortasındaki ince çizgiye dair yaklaşımın nasıl?
“Avrupa’ya dair her vakit şunu söylüyorum ve bazen Avrupalıların bunu anlamaları kolay olmuyor. Amerika’da NFL var, NBA var, buz hokeyi var, futbol var, kolej sporları var, tenis var, bayan sporları var… Münasebetiyle tutkunu bu sporlara aktarabiliyorsun. Avrupa’da ise çoklukla yalnızca futbol ve basketbol var. Elbette farklı sporlar da var ancak iki ana spor bunlar oluyor, ayrıyeten bu sporlarda tuttuğun grubu haftada bir kere izleyebiliyorsun. Münasebetiyle sahip olduğun tüm tutkuyu yalnızca bir ekibe aktarmış oluyorsun. Haftanın tamamını çalışarak geçiriyorsun ve bazen işte sorun yaşayabiliyorsun, bazen aile içi sıkıntılar oluyor, bazen de kahve dükkanında birileri seni kızdırabiliyor. Sonrasında maça gittiğinde tüm bu tutku ve duyguyu tezahürat yapmaya aktarıyorsun. Elbette bunun sonucunda şahane atmosferler ortaya çıkıyor, mesela herkes Stark Arena’da (Partizan ve Kızılyıldız’ın salonu) oynamaya bayılıyor. Herkes Atina’da oynamaya bayılıyor. Bilhassa bu iki salonda taraftarların tutkusu çok fazla. Taraftarlar ve oyuncular için inançlı olmaya devam ettiği ve mümkün olduğunda hürmet çerçevesinde kaldığı sürece bu tıp atmosferlerde oynamak olağanüstü.”
-Annen ve üvey baban olmadan buralara gelemeyeceğini daha evvel tekraren sefer söyledin. O yüzden soruyu biraz değiştiriyorum, durum bu formda olmasaydı sence şu an nerede olurdun?
“Dürüst olmak gerekirse kim bilir? Annemi vefatına seviyorum, o tanıdığım en kusursuz bayan. Üvey babam ise tanıdığım en kusursuz adam. Hasebiyle bu ikilinin birleşimi olmasaydı, üvey babam annemin meskende olmasını ve benimle ve kardeşlerimle ilgilenmesini sağlamasaydı… Tekraren defa bitkin düşmesine neden olacak kadar çalıştı, bu sayede basketbol oynamama ve seyahat etmeme imkan sağladı. Gençken daha uygun olabilmek ismine kamplara gidiyordum. Kendim için, ailem ve gelecekteki ailem için basketbol aracılığıyla daha güzel bir gelecek yaratabilmem ismine bu çeşit deneyimler edinmemi sağlıyordu. Hasebiyle aldıkları her övgüyü hak ediyorlar, ben de onlara karşı olan minnettarlığımı gösterebilmek için elimden gelenin en uygununu yapıyorum. Onlar inanılmazlar. Onlara minnettarım zira herkesin ebeveynleri yok, herkesin uygun ebeveynleri de yok. Bende ikisi de var, hasebiyle onlara minnettarım.”
